جلالی، بیژن (تهران ۱۳۰۶ـ همان جا ۱۳۷۸ش): تفاوت میان نسخهها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۲۷: | خط ۲۷: | ||
}}[[پرونده:16074900- 2.jpg|جایگزین=بیژن جلالی|بندانگشتی|بیژن جلالی|287x287پیکسل]] | }}[[پرونده:16074900- 2.jpg|جایگزین=بیژن جلالی|بندانگشتی|بیژن جلالی|287x287پیکسل]] | ||
[[پرونده:16074900- 3.jpg|جایگزین=بیژن جلالی|بندانگشتی|بیژن جلالی]] | [[پرونده:16074900- 3.jpg|جایگزین=بیژن جلالی|بندانگشتی|بیژن جلالی]] | ||
بیژن جلالی (تهران ۱۳۰۶ـ همانجا ۱۳۷۸ش)<br><p>شاعر ایرانی. در رشتۀ علوم طبیعی در فرانسه درس خواند، امّا نیمهکاره رها کرد و به ایران برگشت. دورۀ لیسانس زبان و ادبیات فرانسوی را در [[دانشگاه تهران]] به پایان برد و پس از چندی کار در مشاغل مختلف (از جمله تدریس)، در شرکت پتروشیمی به کار مشغول شد. </p><p>جلالی خواهرزادۀ [[صادق هدایت]] بود، ازدواج نکرد و به عارضۀ مغزی درگذشت. شعرهایش در دهۀ ۱۳۷۰ و پس از مرگ وی مورد توجه گستردهتری قرار گرفت. عدهای از دوستانش، پس از مرگ او، جایزهای را به نامش بنیاد نهادند و از ۱۳۸۱ به گروهی از شاعران و منتقدان ادبی اهدا کردند. تفصیل شرح حال او را میتوان در کتاب ''زمزمهای برای ابدیّت'' (کامیار عابدی، تهران، ۱۳۷۹) یافت. جلالی از نخستین شاعرانی است که بدون توجه به نوآوری [[شاملو، احمد (تهران ۱۳۰۴ـ۱۳۷۹ش)|احمد شاملو]] و به صورت مستقل و با سبک و سیاق خودش به سرایش شعر بیوزن (سپید) روی آورد. سرودههای او اغلب بسیار کوتاه و درونمایۀ بیشتر آنها تنهایی، جاودانگی و خداوند است. </p><p>ازجملۀ دفترهای شعرش میتوان به ''روزها'' (تهران، ۱۳۴۱)، ''دل ما و جهان'' (تهران، ۱۳۴۴)، ''آب و آفتاب'' (تهران، ۱۳۶۲)، ''روزانهها'' (تهران، ۱۳۷۳)، ''نقش جهان'' (تهران، ۱۳۸۱) اشاره کرد.</p> | بیژن جلالی (تهران ۱۳۰۶ـ همانجا ۱۳۷۸ش)<br><p>شاعر ایرانی. در رشتۀ علوم طبیعی در فرانسه درس خواند، امّا نیمهکاره رها کرد و به ایران برگشت. دورۀ لیسانس زبان و ادبیات فرانسوی را در [[دانشگاه تهران]] به پایان برد و پس از چندی کار در مشاغل مختلف (از جمله تدریس)، در شرکت پتروشیمی به کار مشغول شد. </p><p>جلالی خواهرزادۀ [[هدایت، صادق (تهران ۱۲۸۱ـ پاریس ۱۳۳۰ش)|صادق هدایت]] بود، ازدواج نکرد و به عارضۀ مغزی درگذشت. شعرهایش در دهۀ ۱۳۷۰ و پس از مرگ وی مورد توجه گستردهتری قرار گرفت. عدهای از دوستانش، پس از مرگ او، جایزهای را به نامش بنیاد نهادند و از ۱۳۸۱ به گروهی از شاعران و منتقدان ادبی اهدا کردند. تفصیل شرح حال او را میتوان در کتاب ''زمزمهای برای ابدیّت'' (کامیار عابدی، تهران، ۱۳۷۹) یافت. جلالی از نخستین شاعرانی است که بدون توجه به نوآوری [[شاملو، احمد (تهران ۱۳۰۴ـ۱۳۷۹ش)|احمد شاملو]] و به صورت مستقل و با سبک و سیاق خودش به سرایش شعر بیوزن (سپید) روی آورد. سرودههای او اغلب بسیار کوتاه و درونمایۀ بیشتر آنها تنهایی، جاودانگی و خداوند است. </p><p>ازجملۀ دفترهای شعرش میتوان به ''روزها'' (تهران، ۱۳۴۱)، ''دل ما و جهان'' (تهران، ۱۳۴۴)، ''آب و آفتاب'' (تهران، ۱۳۶۲)، ''روزانهها'' (تهران، ۱۳۷۳)، ''نقش جهان'' (تهران، ۱۳۸۱) اشاره کرد.</p> | ||
---- | ---- | ||
نسخهٔ کنونی تا ۷ ژوئن ۲۰۲۵، ساعت ۰۳:۳۱
| بیژن جلالی | |
|---|---|
| زادروز |
تهران 1306ش |
| درگذشت | تهران 1378ش |
| ملیت | ایرانی |
| تحصیلات و محل تحصیل | کارشناسی زبان و ادبیات فرانسوی- دانشگاه تهران |
| شغل و تخصص اصلی | شاعر |
| سبک | شعر بیوزن |
| آثار | روزها (تهران، ۱۳۴۱)، دل ما و جهان (تهران، ۱۳۴۴)، آب و آفتاب (تهران، ۱۳۶۲)، روزانهها (تهران، ۱۳۷۳)، نقش جهان (تهران، ۱۳۸۱) |
| گروه مقاله | ادبیات فارسی |
| خویشاوندان سرشناس | صادق هدایت (دایی) |
بیژن جلالی (تهران ۱۳۰۶ـ همانجا ۱۳۷۸ش)
شاعر ایرانی. در رشتۀ علوم طبیعی در فرانسه درس خواند، امّا نیمهکاره رها کرد و به ایران برگشت. دورۀ لیسانس زبان و ادبیات فرانسوی را در دانشگاه تهران به پایان برد و پس از چندی کار در مشاغل مختلف (از جمله تدریس)، در شرکت پتروشیمی به کار مشغول شد.
جلالی خواهرزادۀ صادق هدایت بود، ازدواج نکرد و به عارضۀ مغزی درگذشت. شعرهایش در دهۀ ۱۳۷۰ و پس از مرگ وی مورد توجه گستردهتری قرار گرفت. عدهای از دوستانش، پس از مرگ او، جایزهای را به نامش بنیاد نهادند و از ۱۳۸۱ به گروهی از شاعران و منتقدان ادبی اهدا کردند. تفصیل شرح حال او را میتوان در کتاب زمزمهای برای ابدیّت (کامیار عابدی، تهران، ۱۳۷۹) یافت. جلالی از نخستین شاعرانی است که بدون توجه به نوآوری احمد شاملو و به صورت مستقل و با سبک و سیاق خودش به سرایش شعر بیوزن (سپید) روی آورد. سرودههای او اغلب بسیار کوتاه و درونمایۀ بیشتر آنها تنهایی، جاودانگی و خداوند است.
ازجملۀ دفترهای شعرش میتوان به روزها (تهران، ۱۳۴۱)، دل ما و جهان (تهران، ۱۳۴۴)، آب و آفتاب (تهران، ۱۳۶۲)، روزانهها (تهران، ۱۳۷۳)، نقش جهان (تهران، ۱۳۸۱) اشاره کرد.