سمبولیسم (هنر): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکیجو | دانشنامه آزاد پارسی
دیداریویکی‌متن
بدون خلاصۀ ویرایش
 
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۱: خط ۱:
سَمْبولیسْم (هنر)(symbolism)<br/> [[File:25214000.jpg|thumb|تابلوي مسيح زرد، اثر گوگن]]در هنر، استفاده از نماد<ref>symbol</ref> برای تشدید و تقویت معنا، که موجب برتری جنبۀ ذهنی<ref>subjective</ref> بر وجه عینی<ref>objective</ref> اثر می‌گردد. جنبش سمبولیسم در هنر و ادبیات از ۱۸۸۵ تا ۱۹۱۰ رونق داشت. این جنبش همچون واکنشی دربرابر غایات طبیعت‌گرایانۀ امپرسیونیسم<ref>Impressionism</ref>، و اصول رئالیستی<ref>realist</ref> که کوربه<ref>Courbet</ref> صورت‌بندی کرده بود، عرض وجود کرد. سمبولیست‌ها اعتقاد داشتند که هنر نباید تصویرگر صرف باشد، بلکه باید افکار و حالات و خلقّیات را با رنگ و خط و شکل القا کند. دستمایه‌های آنان غالباً اساطیری<ref>mythological</ref>، عرفانی، یا خیالی بودند. گوستاو مورو<ref>Gustave Moreau</ref> از سرآمدان سمبولیسم بود، و پیِر پووی دو شاوان<ref>Pierre Puvis de Chavannes</ref> و اودیلون رودون<ref>Odilon Redon</ref> در فرانسه، آرنولد بوکلین<ref>Arnold Böcklin</ref> در سوئیس، ادوارد برن ـ جونز<ref>Edward Burne-Jones</ref> در انگلستان، و یان تئودور توراپ<ref>Jan Theodoor Toorop</ref> در هلند، از دیگر نقاشان این شیوۀ هنری به‌شمار می‌روند. گوگن<ref>Gauguin</ref> و شاگردانش در پونت آوِن<ref> Pont-Aven</ref>، از هدفی که «مفهوم‌پردازانه، ترکیبی، ذهنی، تزیینی» توصیف می‌شد، روشن‌ترین برگردان تصویری را عرضه می‌کنند. آنان بر رنگ حقیقی<ref>local colour</ref> تأکید نهادند که ارزش عاطفی پیدا می‌کند و جانشین بهره‌گیری امپرسیونیستیِ نور می‌شود. خطوط محیطی سیاه در اثری از گوگن با نام ''مسیح زرد''<ref>''Le Christ Jaune''</ref>، جنبۀ تزیینی و نمادین کار را مؤکد می‌سازد. سمبولیسم که در دهۀ ۱۸۸۰ در فرانسه پاگرفت، پس از رمانتیسم<ref>Romanticism</ref> و پیش از سوررئالیسم<ref>surrealism</ref>، به کندوکاو در دنیای تخیّل خلاق رؤیاگونه پرداخت. بسیاری از نقاشان سمبولیست تعمداً از واقع‌گرایی پرهیز کردند، و همچون همتایان ادبی خود به مضمون‌های دلخراش و هراس‌انگیز یا شهوانی روآوردند. برای مثال قصۀ سالومه<ref>Salomé</ref> در کتاب مقدس<ref>Bible</ref>، دختری که سر بریدۀ یحیای معمدان<ref>John the Baptist</ref> را مطالبه می‌کند، از دستمایه‌های دلخواه نقاشان و نویسندگان این دوره بود. گوگن و پیروانش به تصویرهای عادی‌تری همچون صحنه‌های روستایی با حال‌وهوایی عرفانی، گرایش داشتند. منتقدان سمبولیست، افزون بر اشتراک مضمون، شباهت‌های صوری نیز بین هنرهای بصری، ادبی، و موسیقایی می‌دیدند. به‌گمان آنان همچنان که شاعر سمبولیست احساس می‌کرد که می‌تواند به آهنگ و نوای شعر خود معنا بخشد، نقاش سمبولیست نیز باور داشت که رنگ و شکل می‌تواند دارای مفهوم باشد. تأثیر آرای سمبولیستی در هنر اروپا بسیار گسترده بود، و در کار نقاشانی همچون پل سزان<ref>Paul Cézanne</ref>، ونسان ون‌گوگ<ref>Vincent van Gogh</ref>، ژرژ سورا<ref>Georges Seurat</ref>، جیمز اِنسور<ref>James Ensor</ref>، ادوارد مونش<ref>Edvard Munch</ref>، گوستاف کلیمت<ref>Gustav Klimt</ref>، فردیناند هودلر<ref>Ferdinand Hodler</ref>، پابلو پیکاسو<ref>Pablo Picasso</ref>، هانری ماتیس<ref>Henri Matisse</ref>، و واسیلی کاندینسکی<ref>Vasily Kandinsky</ref> راه یافت.<br/> <!--25214000-->
سَمْبولیسْم (هنر)(symbolism)<br/>  
[[پرونده:25214000-3.jpg|بندانگشتی|تابلوي مسيح زرد، اثر گوگن (سمبولیسم) ]]
در هنر، استفاده از نماد<ref>symbol</ref> برای تشدید و تقویت معنا، که موجب برتری جنبۀ ذهنی<ref>subjective</ref> بر وجه عینی<ref>objective</ref> اثر می‌گردد. جنبش سمبولیسم در هنر و ادبیات از ۱۸۸۵ تا ۱۹۱۰م رونق داشت. این جنبش همچون واکنشی دربرابر غایات طبیعت‌گرایانۀ امپرسیونیسم<ref>Impressionism</ref>، و اصول رئالیستی<ref>realist</ref> که [[کوربه، گوستاو (۱۸۱۹ـ۱۸۷۷)|کوربه]]<ref>Courbet</ref> صورت‌بندی کرده بود، عرض وجود کرد. سمبولیست‌ها اعتقاد داشتند که هنر نباید تصویرگر صرف باشد، بلکه باید افکار و حالات و خلقّیات را با رنگ و خط و شکل القا کند. دستمایه‌های آنان غالباً اساطیری<ref>mythological</ref>، عرفانی، یا خیالی بودند. [[مورو، گوستاو (۱۸۲۶ـ۱۸۹۸)|گوستاو مورو]]<ref>Gustave Moreau</ref> از سرآمدان [[سمبولیسم (ادبیات)|سمبولیسم]] بود، و پیِر پووی دو شاوان<ref>Pierre Puvis de Chavannes</ref> و [[رودون، اودیلون (۱۸۴۰ـ۱۹۱۶)|اودیلون رودون]]<ref>Odilon Redon</ref> در [[فرانسه]]، [[بوکلین، آرنولد (۱۸۲۷ـ۱۹۰۱)|آرنولد بوکلین]]<ref>Arnold Böcklin</ref> در [[سوئیس]]، [[برن ـ جونز، ادوارد (۱۸۳۳ـ۱۸۹۸)|ادوارد برن ـ جونز]]<ref>Edward Burne-Jones</ref> در [[انگلستان]]، و یان تئودور توراپ<ref>Jan Theodoor Toorop</ref> در [[هلند]]، از دیگر نقاشان این شیوۀ هنری به‌شمار می‌روند. [[گوگن، پل (۱۸۴۸ـ۱۹۰۳)|گوگن]]<ref>Gauguin</ref> و شاگردانش در پونت آوِن<ref> Pont-Aven</ref>، از هدفی که «مفهوم‌پردازانه، ترکیبی، ذهنی، تزیینی» توصیف می‌شد، روشن‌ترین برگردان تصویری را عرضه می‌کنند. آنان بر رنگ حقیقی<ref>local colour</ref> تأکید نهادند که ارزش عاطفی پیدا می‌کند و جانشین بهره‌گیری امپرسیونیستیِ نور می‌شود. خطوط محیطی سیاه در اثری از گوگن با نام ''مسیح زرد''<ref>''Le Christ Jaune''</ref>، جنبۀ تزیینی و نمادین کار را مؤکد می‌سازد. سمبولیسم که در دهۀ ۱۸۸۰م در فرانسه پاگرفت، پس از رمانتیسم<ref>Romanticism</ref> و پیش از سوررئالیسم<ref>surrealism</ref>، به کندوکاو در دنیای تخیّل خلاق رؤیاگونه پرداخت. بسیاری از نقاشان سمبولیست تعمداً از واقع‌گرایی پرهیز کردند، و همچون همتایان ادبی خود به مضمون‌های دلخراش و هراس‌انگیز یا شهوانی روآوردند. برای مثال قصۀ سالومه<ref>Salomé</ref> در کتاب مقدس<ref>Bible</ref>، دختری که سر بریدۀ یحیای معمدان<ref>John the Baptist</ref> را مطالبه می‌کند، از دستمایه‌های دلخواه نقاشان و نویسندگان این دوره بود. گوگن و پیروانش به تصویرهای عادی‌تری همچون صحنه‌های روستایی با حال‌وهوایی عرفانی، گرایش داشتند. منتقدان سمبولیست، افزون بر اشتراک مضمون، شباهت‌های صوری نیز بین هنرهای بصری، ادبی، و موسیقایی می‌دیدند. به‌گمان آنان همچنان که شاعر سمبولیست احساس می‌کرد که می‌تواند به آهنگ و نوای شعر خود معنا بخشد، نقاش سمبولیست نیز باور داشت که رنگ و شکل می‌تواند دارای مفهوم باشد. تأثیر آرای سمبولیستی در هنر اروپا بسیار گسترده بود، و در کار نقاشانی همچون [[سزان، پل (۱۸۳۹ـ۱۹۰۶)|پل سزان]]<ref>Paul Cézanne</ref>، [[ون گوگ، ونسان (۱۸۵۳ـ۱۸۹۰)|ونسان ون‌گوگ]]<ref>Vincent van Gogh</ref>، [[سورا، ژرژ (۱۸۵۹ـ۱۸۹۱)|ژرژ سورا]]<ref>Georges Seurat</ref>، جیمز اِنسور<ref>James Ensor</ref>، ادوارد مونش<ref>Edvard Munch</ref>، [[کلیمت، گوستاف (۱۸۶۲ـ۱۹۱۸)|گوستاف کلیمت]]<ref>Gustav Klimt</ref>، [[هودلر، فردیناند (۱۸۵۳ـ۱۹۱۸)|فردیناند هودلر]]<ref>Ferdinand Hodler</ref>، [[پیکاسو، پابلو (۱۸۸۱ـ۱۹۷۳)|پابلو پیکاسو]]<ref>Pablo Picasso</ref>، [[ماتیس، هانری (۱۸۶۹ـ۱۹۵۴)|هانری ماتیس]]<ref>Henri Matisse</ref>، و [[کاندینسکی، واسیلی (۱۸۶۶ـ۱۹۴۴)|واسیلی کاندینسکی]]<ref>Vasily Kandinsky</ref> راه یافت.<br/> <!--25214000-->


[[Category:هنر]] [[Category:مکاتب، جریان ها و نظریه ها]]
[[Category:هنر]]
[[Category:مکاتب، جریان ها و نظریه ها]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۱ اکتبر ۲۰۲۵، ساعت ۰۵:۵۰

سَمْبولیسْم (هنر)(symbolism)

تابلوي مسيح زرد، اثر گوگن (سمبولیسم)

در هنر، استفاده از نماد[۱] برای تشدید و تقویت معنا، که موجب برتری جنبۀ ذهنی[۲] بر وجه عینی[۳] اثر می‌گردد. جنبش سمبولیسم در هنر و ادبیات از ۱۸۸۵ تا ۱۹۱۰م رونق داشت. این جنبش همچون واکنشی دربرابر غایات طبیعت‌گرایانۀ امپرسیونیسم[۴]، و اصول رئالیستی[۵] که کوربه[۶] صورت‌بندی کرده بود، عرض وجود کرد. سمبولیست‌ها اعتقاد داشتند که هنر نباید تصویرگر صرف باشد، بلکه باید افکار و حالات و خلقّیات را با رنگ و خط و شکل القا کند. دستمایه‌های آنان غالباً اساطیری[۷]، عرفانی، یا خیالی بودند. گوستاو مورو[۸] از سرآمدان سمبولیسم بود، و پیِر پووی دو شاوان[۹] و اودیلون رودون[۱۰] در فرانسه، آرنولد بوکلین[۱۱] در سوئیس، ادوارد برن ـ جونز[۱۲] در انگلستان، و یان تئودور توراپ[۱۳] در هلند، از دیگر نقاشان این شیوۀ هنری به‌شمار می‌روند. گوگن[۱۴] و شاگردانش در پونت آوِن[۱۵]، از هدفی که «مفهوم‌پردازانه، ترکیبی، ذهنی، تزیینی» توصیف می‌شد، روشن‌ترین برگردان تصویری را عرضه می‌کنند. آنان بر رنگ حقیقی[۱۶] تأکید نهادند که ارزش عاطفی پیدا می‌کند و جانشین بهره‌گیری امپرسیونیستیِ نور می‌شود. خطوط محیطی سیاه در اثری از گوگن با نام مسیح زرد[۱۷]، جنبۀ تزیینی و نمادین کار را مؤکد می‌سازد. سمبولیسم که در دهۀ ۱۸۸۰م در فرانسه پاگرفت، پس از رمانتیسم[۱۸] و پیش از سوررئالیسم[۱۹]، به کندوکاو در دنیای تخیّل خلاق رؤیاگونه پرداخت. بسیاری از نقاشان سمبولیست تعمداً از واقع‌گرایی پرهیز کردند، و همچون همتایان ادبی خود به مضمون‌های دلخراش و هراس‌انگیز یا شهوانی روآوردند. برای مثال قصۀ سالومه[۲۰] در کتاب مقدس[۲۱]، دختری که سر بریدۀ یحیای معمدان[۲۲] را مطالبه می‌کند، از دستمایه‌های دلخواه نقاشان و نویسندگان این دوره بود. گوگن و پیروانش به تصویرهای عادی‌تری همچون صحنه‌های روستایی با حال‌وهوایی عرفانی، گرایش داشتند. منتقدان سمبولیست، افزون بر اشتراک مضمون، شباهت‌های صوری نیز بین هنرهای بصری، ادبی، و موسیقایی می‌دیدند. به‌گمان آنان همچنان که شاعر سمبولیست احساس می‌کرد که می‌تواند به آهنگ و نوای شعر خود معنا بخشد، نقاش سمبولیست نیز باور داشت که رنگ و شکل می‌تواند دارای مفهوم باشد. تأثیر آرای سمبولیستی در هنر اروپا بسیار گسترده بود، و در کار نقاشانی همچون پل سزان[۲۳]، ونسان ون‌گوگ[۲۴]، ژرژ سورا[۲۵]، جیمز اِنسور[۲۶]، ادوارد مونش[۲۷]، گوستاف کلیمت[۲۸]، فردیناند هودلر[۲۹]، پابلو پیکاسو[۳۰]، هانری ماتیس[۳۱]، و واسیلی کاندینسکی[۳۲] راه یافت.

  1. ↑ symbol
  2. ↑ subjective
  3. ↑ objective
  4. ↑ Impressionism
  5. ↑ realist
  6. ↑ Courbet
  7. ↑ mythological
  8. ↑ Gustave Moreau
  9. ↑ Pierre Puvis de Chavannes
  10. ↑ Odilon Redon
  11. ↑ Arnold Böcklin
  12. ↑ Edward Burne-Jones
  13. ↑ Jan Theodoor Toorop
  14. ↑ Gauguin
  15. ↑ Pont-Aven
  16. ↑ local colour
  17. ↑ Le Christ Jaune
  18. ↑ Romanticism
  19. ↑ surrealism
  20. ↑ Salomé
  21. ↑ Bible
  22. ↑ John the Baptist
  23. ↑ Paul Cézanne
  24. ↑ Vincent van Gogh
  25. ↑ Georges Seurat
  26. ↑ James Ensor
  27. ↑ Edvard Munch
  28. ↑ Gustav Klimt
  29. ↑ Ferdinand Hodler
  30. ↑ Pablo Picasso
  31. ↑ Henri Matisse
  32. ↑ Vasily Kandinsky
برگرفته از «https://wikijoo.ir/index.php?title=سمبولیسم_(هنر)&oldid=2010273308»