آتیرائو، استان
| آتیرائو، استان | |
|---|---|
| کشور | قزاقستان |
| نام لاتین | Atyrau |
| نام پیشین | گوریِف، ۱۶۴۵ـ۱۹۹۱ |
| جمعیت | 681,241 نفر (۲۰۲۲) |
| موقعیت | غرب قزاقستان |
| مرکز | آتیرائو |
| مساحت | 118,631 کیلومتر مربع |
| شهرهای مهم | کولساری |
| تولیدات و صنایع مهم | ذخایر نفت و گاز طبیعی |
آتیرائو، استان (Atyrau)
(نام سابق: گوریِف[۱]، ۱۶۴۵ـ۱۹۹۱) واقع در غرب قزاقستان[۲]، با 118,631 کیلومتر مربع مساحت و 681,241 نفر جمعیت (۲۰۲۲). مهمترین شهرهای آن عبارتاند از آتیرائو (مرکز) و کولساری[۳]. در ساحل شمال شرقی دریای خزر[۴] قرار دارد و بخش بزرگی از جلگۀ پست خزر[۵] بهشمار میرود؛ ارتفاعاتی در جنوب غربی و فلات اوستاورت[۶] در جنوب شرقی آن واقع است. اورال[۷] و اِمبا[۸] رودهای مهم آن را تشکیل میدهند. بخش عمدۀ این استان بیابانی یا نیمهبیابانی، با آبوهوای سخت قارهای[۹] است. ذخایر نفت و گاز طبیعی آن بسیار وسیع است، و استخراج و پالایش آنها مهمترین صنعت منطقه را تشکیل میدهد. شمال استان آتیرائو بخشی از دروازۀ قدیمی اقوام صحرانشین آسیای مرکزی به اروپا را تشکیل میداد. در قرون ۱۳ـ۱۵م این ناحیه به اردوی زرّین مغول[۱۰]، سپس به خاننشین ناگای[۱۱] تعلّق داشت. در قرن ۱۶، قزاقهای روس[۱۲] از ولگا[۱۳] در کرانه[۱۴]های رود اورال ساکن شدند. استخراج نفت نخستینبار در ۱۹۱۱ نزدیک رود اِمبا صورت گرفت.