پاستورال

پاسْتورال (pastoral(e))
(یا: شبانی) ژانری در نقاشی، ادبیات، موسیقی، و تئاتر موزیکال، که روستا و زندگی روستایی را اغلب به طرزی دل‌انگیز تصویر می‌کند. صحنه‌های پاستورال در یونان و روم باستان متداول بودند (همچون اشعار شبانی ویرژیل)، و مجدداً در قرون ۱۵ تا ۱۸م رواج پیدا کردند (همانند نمایش منظوم آکیس و گالاتئا (۱۷۱۸م) اثر هَندل۶، آهنگ‌ساز آلمانی). چوپان‌های زن و مرد، یا موجودات افسانه‌ای همچون جن و پری در بسیاری از آن‌ها وجود داشتند. موسیقی پاستورال، اغلب با ضربِ مرکبِ ملایم (۸/۶ يا ۸/۲) روی نت بم ثابتی شبیه ترنّم نی‌لبک چوپان، در ایتالیا پدید آمد. در این سرزمین در ایام کریسمس چوپانان به شهرها می‌آمدند و نی می‌زدند. قطعۀ پاستورالی که باخ، آهنگ‌ساز آلمانی، در ۱۷۳۴م برای اثرش با نام اوراتوریوی کریسمس۷ ساخت و سمفونی پاستورال۸ هَندل در مسیحا۹ی موعود (۱۷۴۲م) و نیز سمفونی شماره شش بتهوون (۱۸۰۹م)، از نمونه‌های این نوع موسیقی‌اند. تئاتر پاستورال، با موضوع افسانه‌ای یا شبانی، در قرن ۱۶م پدید آمد. این ژانر که از اسلاف اپرا بود، در قرن‌های ۱۷ و ۱۸ رواج یافت. در ادبیات، پاستورال اغلب بیانگر شوق حسرت‌باری نسبت به یک رؤیاست.

---